“Wees je bewust van wat zoeken is.”
In het leven van de geadopteerde Anand Kaper (46) waren er altijd al vragen over India, het land waar hij geboren is. Vanaf zijn achttiende levensjaar tot nu heeft hij het land al achttien keer bezocht. Hij trok het land door om mensen te ontmoeten, kennis te maken met de cultuur en uiteindelijk ook om zijn familie te zoeken. Tijdens de eerste sessie van het traject “Wegwijs in zoeklandschap” deelt Anand zijn kennis en ervaring met geadopteerden die aan het begin van hun zoektocht staan: “Ik heb alles rondom mijn zoektocht alleen moeten doen en ik zou het heel vervelend vinden als anderen dit ook alleen moeten doen.”
Anand is leerkracht op een basisschool en mede-beheerder van de belangenorganisatieEen belangenorganisatie of vereniging is een organisatie die opkomt voor belangen van een bepaalde groep. Belangenorganisaties in het adoptieveld zijn er bijvoorbeeld voor geadopteerden uit een bepaald land. DNA India Adoptees. Hij woont met zijn gezin in Apeldoorn, waar hij al bijna zijn hele leven woont. Anand was negen maanden oud toen hij uit India geadopteerd werd door zijn Nederlandse adoptieoudersIn het Nederlands gebruiken we veel verschillende woorden voor ouders na afstand en adoptie. Iedereen gebruikt eigen woorden voor deze relaties en geeft een eigen betekenis aan deze woorden. Dat betekent dat twee personen hetzelfde woord op een andere manier kunnen interpreteren en gebruiken. Ook kunnen verschillende woorden, verschillende emoties oproepen. Dat betekent dat hetzelfde woord voor twee mensen anders kan voelen. Via een vragenlijst onderzocht INEA welke woorden we als expertisecentrum interlandelijke adoptie in wording het beste kunnen gebruiken. De uitkomst hiervan helpt ons om bepaalde woorden te kiezen. We zijn ons ervan bewust dat elk woord dat we uiteindelijk kiezen voor iedereen persoonlijk voordelen en nadelen kan hebben. We volgen als INEA de huidige maatschappelijke en wetenschappelijke discussie rondom het gebruik van taal met veel aandacht en blijven ons taalgebruik, in samenspraak met de Redactieraad en de Adviesraad, evalueren en waar nodig aanpassen.. “Samen met mijn vrouw, die ook geadopteerd is uit India, heb ik een dochter van twaalf en een zoon van tien.”, vertelt hij trots. “Voor mij voelt Nederland als thuis dankzij hen, maar India voelt inmiddels ook als thuis. Ik weet nog toen ik voor het eerst uit het vliegtuig stapte in Mumbai, de plek waar ik geboren ben. Ik voelde de warmte, ik rook de geur en dacht: ‘thuis’.”
Anand is achttien als hij voor het eerst met zijn adoptieouders teruggaat naar India: “Thuis hadden we een grote map met alle documenten en papieren die met mijn adoptie te maken hadden. Ik was altijd wel nieuwsgierig naar het land waar ik vandaan kwam. Tijdens ons eerste bezoek aan mijn geboorteland kwamen we vooral om het land te leren kennen. Het was een reis van drie weken, waarbij we in de laatste vijf dagen het kindertehuis hebben bezocht waar ik als baby van zes dagen naartoe ben gebracht. Inmiddels ben ik nog zeventien keer in India geweest. Mijn vrouw is nu twee keer mee geweest en ik wil het mijn dochter en zoon ook graag laten zien, maar het is een kostbare onderneming.”
Volg het papieren spoor
“Ik had altijd al een grote interesse naar het land India en tijdens mijn reizen heb ik veel gezien. Tijdens mijn eerste reizen was ik dan ook niet op zoek naar mijn familie. Ik ging van noord naar zuid, van oost naar west, maar kwam altijd weer uit in Mumbai. In 2002 verliep mijn reis anders dan anders. Waar ik me normaal gesproken volledig stortte op de cultuur, de mensen en het land, besloot ik deze keer op de bonnefooi naar het ziekenhuis te gaan waar ik geboren was. Ik had de naam van het ziekenhuis gevonden, in mijn ‘grote adoptiemap’. Zonder enige verwachting kwam ik bij het ziekenhuis aan, waar ik mijn verhaal vertelde aan een zuster en een begeleidster. Ik werd vriendelijk geholpen en tot mijn verbazing was er een geboorteregister waar ik in mocht kijken. Foto’s maken was verboden, dus schreef ik van alles over met de hand. Het was een hele bijzondere ontdekking, maar ik besloot er niks mee te doen.”
Als in 2010 Anands dochter wordt geboren, begint het toch weer aan hem te knagen: “De zwangerschap van mijn vrouw was confronterend. Er heerste een gevoel van gemis. Ik besloot mijn ‘grote adoptiemap’ er nog eens bij te pakken en volgde het papieren spoor aan informatie. Ik zocht naar antwoorden op de vragen die ik had rondom mijn adoptie en familie. Opnieuw ging ik naar India en bracht een bezoek aan het kindertehuis waar ik als baby naartoe ben gebracht. Het ministerie in Delhi had mij verzekerd dat daar informatie te vinden moest zijn over mijn moeder en de afstand die ze van mij deed. Er móét een document zijn. Het kindertehuis ontkent dat. En ook al heeft het kindertehuis alle informatie, de privacyclousule om mijn moeder in bescherming te nemen weegt zwaarder dan mijn recht om te weten wie er afstand van mij heeft gedaan. Niemand kan me hierbij helpen. Met de informatie die ik heb lukt het niet. Ik heb van alles geprobeerd. Mijn zoektocht in de papieren leidt tot een doodlopend spoor.”
Een DNA-match in onverwachte hoek
Er gaan wat jaren en reizen voorbij als Anand in 2017 een DNA-test doet: “Ik besloot mijn DNA in te leveren bij de internationale databank van Familytree. Tot mijn grote verrassing had ik een match in San Fransico, Amerika. De match bleek een achterneef te zijn, aan de kant van mijn vader. We kwamen in contact en na een bezoek aan Indiase familie stuurde hij mij een familiestamboom. Na wat puzzelen kwamen we uit bij een man, waarvan we het vermoeden hadden dat hij mijn vader zou moeten zijn. Deze man was bereid om een DNA-test te doen. De volgende verrassing deed zich voor; hij bleek niet mijn vader, maar mijn halfbroer te zijn. Helaas wilde hij na deze positieve DNA-test geen contact.”
“De match met mijn achterneef voelt als een lot uit de loterij. Als kind emigreerde hij met zijn gezin vanuit India naar Amerika. Hij vertelt veel over mijn familie in India, die een stuk conservatiever is dan hij. Ik heb zelfs foto’s gezien van mijn vader. Met mijn achterneef heb ik ontzettend veel contact. Ik ben zelfs op zijn bruiloft geweest, waar ik nog meer familie heb ontmoet. Dit jaar ontvang ik hem voor het eerst in Nederland. Ik heb er echt een familie bij.”
Wegwijs in zoeklandschap
Tijdens het door INEA-georganiseerde traject ‘Mijn zoektocht: in drie sessies wegwijs in zoeklandschap’ vertelt Anand meer over zijn zoektocht en de invloed die het op zijn leven blijft hebben. Zo vult Anand aan: “Ik wil andere geadopteerden bewust maken van de impact, obstakels en mogelijkheden van een zoektocht. Ik wil praktische informatie delen, die ik uit mijn eigen ervaring kan vertellen, zoals de verschillende manieren van zoeken. Waar begin je? En waar moet je zoeken? Welke informatie vind je in de papieren en wat kun je met een DNA-test? Bij het starten van je zoektocht gaat het niet alleen over praktische zaken gaat. Ook mentaal moet je je klaarmaken. Het is belangrijk om erachter te komen waarom je wilt zoeken en wanneer een zoektocht voor jou geslaagd is. Besef je dat ieder ‘antwoord’ mogelijk weer nieuwe vragen kan oproepen.”
Op de vraag voor wie het traject ‘Mijn zoektocht: in drie sessies wegwijs in zoeklandschap’ interessant is, heeft Anand een duidelijk antwoord: “Ik hoop geadopteerden te helpen die twijfelen om te gaan zoeken. Ook als je al aan het beginstadium van je zoektocht zit, kunnen de bijeenkomsten nog interessant zijn. Je mag er zo blanco ingaan als je wilt.”
Meer informatie over de bijeenkomst
Het traject ‘Mijn zoektocht: in drie sessies wegwijs in zoeklandschap’ bestaat uit drie bijeenkomsten en een aantal tussentijdse online check-ins. Anand deelt zijn kennis en ervaring tijdens de eerste sessie op woensdag 14 juni. Aanmelden kan tot 9 juni. Meer informatie lees je op onze website.
