Op 4,5-jarige leeftijd kwam Wilber naar Nederland nadat hij was geadopteerd uit Medellín, Colombia. Vanaf zijn geboorte heeft hij moeten vechten voor zijn bestaansrecht, en dat vechten duurt nog steeds voort. Nu bevindt Wilber zich in het midden van een proces om zijn identiteit te herstellen, waarbij hij strijdt tegen nalatigheid en fouten uit het verleden.
Wilbers leven begint op de straten van Medellín. Veel kan hij zich er niet meer van herinneren, maar de omstandigheden moeten onprettig zijn geweest. Zo kan hij niet goed tegen geuren en harde geluiden. Een reactie die hij mogelijk heeft overgehouden aan zijn traumatische verleden.
In Nederland groeit hij op in Noord-Holland in een gezin met meerdere adoptiekinderen: “Het gezegde ‘ieder huisje heeft zijn kruis’ is het adoptiegezin zeer toepasselijk. Er waren zes kruisjes, waardoor het in mijn ervaring nooit echt mogelijk was om een emotionele connectie met elkaar aan te gaan. Voor mij voelt de ontmoeting met mijn adoptieoudersIn het Nederlands gebruiken we veel verschillende woorden voor ouders na afstand en adoptie. Iedereen gebruikt eigen woorden voor deze relaties en geeft een eigen betekenis aan deze woorden. Dat betekent dat twee personen hetzelfde woord op een andere manier kunnen interpreteren en gebruiken. Ook kunnen verschillende woorden, verschillende emoties oproepen. Dat betekent dat hetzelfde woord voor twee mensen anders kan voelen. Via een vragenlijst onderzocht INEA welke woorden we als expertisecentrum interlandelijke adoptie in wording het beste kunnen gebruiken. De uitkomst hiervan helpt ons om bepaalde woorden te kiezen. We zijn ons ervan bewust dat elk woord dat we uiteindelijk kiezen voor iedereen persoonlijk voordelen en nadelen kan hebben. We volgen als INEA de huidige maatschappelijke en wetenschappelijke discussie rondom het gebruik van taal met veel aandacht en blijven ons taalgebruik, in samenspraak met de Redactieraad en de Adviesraad, evalueren en waar nodig aanpassen. alsof we meteen in een negatieve dans terecht waren gekomen. Zo werd mij op latere leeftijd verteld dat ze twijfelden of ze me wilden adopteren toen ze me voor het eerst zagen. Ze schrokken van hoe ik was en bewoog. Toen ik in Nederland kwam, werd ik meteen op zwemles gezet om mijn spieren en bewegingen onder controle te krijgen. Hierdoor zou ik niet in een rolstoel belanden. Ik stopte op mijn zestiende, en gelukkig zit ik nu nog steeds niet in een rolstoel. Hoewel ik geloof in de goede bedoelingen van mijn adoptieouders heb ik op dit moment geen contact meer met hen. Dat is mijn keuze geweest.”
Geconfronteerd door het ouderschap
“Toen ik voor het eerst vader werd werd ik pas echt geconfronteerd met mijn adoptie. Je moet dingen doen die je zelf niet altijd hebt mogen ervaren. Kinderen fungeren als spiegels, ik denk dat het voor elke ouder geldt. Ik heb twee zoons, maar ik herinner mij nog goed hoe het na de geboorte van mijn eerste zoon ging. Het eerste jaar verliep vlekkeloos. Hij was echt een modelbaby! Hij sliep wanneer hij moest slapen, at wanneer hij moest eten, en huilde alleen als hij een volle luier had of krampjes. Dat vond ik, als vader, geweldig. Toe hij ongeveer één jaar oud was, begon hij te ontdekken dat hij ook een eigen mening had. En dat hij geluid kon maken. Als hij ergens van genoot, liet hij dat duidelijk merken. Dat hoort bij een kind, dus dat is geen probleem voor hem. Alleen merkte ik dat ik dat heel spannend begon te vinden. Vooral het feit dat hij begon te huilen, in combinatie met de groeiende aanhankelijkheid, was voor mij een enorme trigger. Mijn zoontje ging naar de opvang op de dagen dat ik alleen thuis was en mijn partner aan het werk was. Dat was voor mij de eerste aanwijzing en het eerste moment waarop ik dacht: “Oh ja, dit heeft eigenlijk te maken met mijn adoptie.” Dat vond ik naar, omdat ik me erg schuldig voelde en vond dat ik degene was die fout zat. Niet mijn zoontje. Mijn zoontje wil gewoon een vader hebben op wie hij kan bouwen en met wie hij kan knuffelen en die altijd voor hem klaar staat. Toen was ik toen niet zo ver en eigenlijk ben ik dat nog steeds niet. En daar voel ik me heel erg schuldig over. Ik doe wat binnen mijn mogelijkheden ligt en heb echt stappen gezet. Maar ik merk nog steeds dat ik het ingewikkeld vind.”
Een andere geboortedatum en naam
Verschillende ervaringen en gebeurtenissen doen zich voor in Wilbers leven. De geboorte van zijn tweede zoon, verschillende banen en een zoektocht naar familie. Wilber vindt zijn biologische familie in Colombia en in 2019 reist hij samen met zijn gezin af naar zijn geboorteland. Hier beleeft hij niet de tijd waaar hij op gehoopt had en voelt hij opnieuw pijn en verdriet van het afgestaan zijn.
Eenmaal terug in Nederland blijft het niet bij een zoektocht naar zijn roots en familie. Wilber duikt opnieuw in zijn papieren en besluit een traject te starten rondom identiteitsherstel. Eind 2022 begint hij aan een proces om zijn naam en geboortedatum aan te passen. In 2023 komt daar de herroeping van zijn adoptie bij.
“Ik heb bij mijn adoptie een Colombiaans paspoort meegekregen. Dit is mijn meest waardevolle bezit. Naast dit paspoort is er geen geboorteakte van mij opgesteld of meegegeven. In die tijd was er niemand die daar een probleem van maakte. Het gekke is alleen dat mijn Colombiaanse paspoort een andere geboortedatum vermeldt dan de geboortedatum die in mijn Nederlandse documenten staat. Dat komt omdat mijn adoptieouders, in samenspraak met verschillende medici, destijds besloten hebben om mij anderhalf jaar jonger te maken. Dit deden zij vanwege mijn bijzondere motoriek en achterstallig spraakontwikkeling. Mijn leeftijd is voor mij altijd een vreemd iets geweest. Ik heb nooit echt het gevoel gehad dat ik jarig was, hoewel ik het wel altijd op mijn “Nederlandse geboortedatum vierde”. Pas sinds de laatste twee jaar mijn verjaardag op mijn échte verjaardag. Nu probeer ik in een proces bij de rechtbank mijn geboortedatum terug te veranderen. Helaas wil dit nog niet zo vlot lukken. Dit komt door het missende bewijsstuk: mijn geboorteakte.”
“Ook ben ik bezig met het wijzigen van mijn achternaam. Ik draag nu de achternaam van mijn adoptieouders, maar wil deze graag veranderen naar mijn Colombiaanse naam. Maar helaas wil dit ook niet zomaar lukken zonder geboorteakte. Omdat ik op dit moment geen contact heb met mijn adoptieouders, overweeg ik ook om mijn adoptie te herroepen. Dit zal het mogelijk makkelijker maken om mijn Colombiaanse naam aan te nemen. Zodra mijn adoptie herroepen zal worden door de recht, zal ik automatisch mijn biologische naam weer terugkrijgen.”
“De eerste rechtszaak is heeft in het najaar van 2023 in Den Haag plaatsgevonden. Het was een hele opgave om op tijd in de rechtzaal te komen vanuit Limburg. Helaas hebben mijn advocaat en ik de rechter niet kunnen overtuigen met andere bewijsstukken. De rechter heeft mij tot maart 2024 de tijd gegeven om mijn geboorteakte te vinden.”
De doos van pandora
Het proces rondom identiteitsherstel kost Wilber veel tijd, geld en doorzettingsvermogen. Volgens Wilber ontbreekt het aan medemenselijkheid.
“Ondanks het Commissie Joustrarapport wordt er in mijn rechtszaak geen rekening gehouden met de daarin aangetoonde misstanden. Ik heb alles gedaan wat binnen mijn macht ligt. De bal ligt nu bij instanties als het Nationaal Archief in Colombia. Weet dat als je aan zoiets begint, het zoeken naar je eigen verleden en identiteit, en de doos van Pandora opent, je er honderd procent voor moet gaan en niet bij de eerste nee moet stoppen. Gewoon doorgaan, doorgaan, doorgaan. Maar ik begrijp dat niet iedereen dezelfde mogelijkheden heeft als ik. Door bepaalde omstandigheden ben ik heel vastberaden geworden. Ik heb overlevingsmechanismen ontwikkeld en een verleden waar je je tegen verzet.”
“Als je dan eenmaal de mogelijkheden hebt om in zo’n traject te stappen, kost het natuurlijk ook aardig wat geld. Van het aanvragen tot een wijzigingen, tot het huren van een advocaat. Van het opvragen van documenten tot het wijzigen van je gegevens op je identiteitskaarten.”
Een levensverhaal van duizenden pagina’s
Wilbers leven kent pieken en dalen. Veel gebeurtenissen die ertoe doen zijn niet in dit ervaringsverhaal genoemd. Zelf bewaart hij alle informatie, rechtszaken en medische dossiers bewaart op zijn computer. Bij elkaar komen alle ervaringen uit op een levensboekwerk van duizenden pagina’s. Wilber laat zich niet stoppen en zet zijn ervaringen graag in om anderen te helpen.
“Ik wil die vechtersmentaliteit en die overlevingsmentaliteit, een beetje loslaten en gewoon kunnen leven. Veel mensen zeggen in mijn leven dat ze me veel gunnen en het vervelend voor me vinden, maar dat helpt me niet in de praktijk. Mensen stemmen op partijen die eigenlijk niet zeggen wat nodig is, en de partijen die dat wel zouden moeten doen, doen het ook niet. We zitten soms gevangen in systemen, maar wij maken die systemen. Geen enkele politieke partij zegt iets over het gebrek aan medemenselijkheid in het land.”
“Wat mij pijn doet, is dat ik met al mijn levenservaring aan de zijlijn van de maatschappij sta. Ik heb zoveel informatie en levenservaring, en ik ben pas 44 jaar. Het doet pijn omdat het resoneert met de pijn die eigenlijk al begon vanaf het moment dat ik verwekt werd. Ik tel niet mee. Mijn moeder wilde me niet. Toen ik geboren werd, overleefde ik, maar ik telde nog steeds niet mee. Mijn eigen biologische familie en mijn pleeggezin wilden me niet hebben. Bij mijn adoptieouders werd ik wel geliefd, maar moest ik dankbaar zijn voor alles wat ze voor me deden om me beter te maken. Ik voelde me altijd alsof ik niet meetelde in de maatschappij. Als mensen zo betrokken zijn bij mij of zeggen dat ze me gunnen, hoop ik altijd dat ze daad bij het woord voegen. Ik heb veel vrijwilligerswerk gedaan op verschillende gebieden. Toen ik probeerde om hiervoor betaald werk te vinden, kreeg ik echter te horen dat ik niet de juiste opleiding had. Dat geeft me het gevoel dat mijn inzet van kennis, ervaring en energie gewaardeerd wordt, maar als ik daar iets financieels voor terug wil, lijken mijn ervaring, energie en kennis niet te worden erkend. Geef me een kans, betrek me bij vrijwilligerswerk of geef me die baan; Maak gebruik van mijn input. Doe iets concreets. Een gesprek voeren met iemand is het meest waardevol als je gelijkwaardig bent. Ik ben dankbaar als mensen naar mijn verhaal luisteren.”
“Ik zeg altijd: ik ben prettig gestoord. Ik vind het prettig, anderen vinden het gestoord. Ondanks de moeilijkheden in mijn leven probeer ik het luchtig te houden.”
Geef een reactie op het verhaal van Wilber
Ben je geraakt door Wilbers verhaal of zou hem iets willen vragen? Dat kan. Vul daarvoor onderstaand formulier in, dan zoekt Wilber contact met je.
