Veel geadopteerden herkennen dat adoptie niet alleen iets uit het verleden is, maar iets dat je meeneemt in wie je wordt. Voor Lanxiang Vermeulen werd dat duidelijk toen ze merkte dat haar kijk op identiteit, relaties en zelfbeeld bleef verschuiven terwijl ze ouder werd. Wat vroeger vanzelfsprekend leek, begon opnieuw vragen op te roepen. In dit gesprek vertelt ze open hoe adoptie terugkomt in haar dagelijks leven en welke inzichten haar helpen om dat proces beter te begrijpen.
Adoptie speelde in het leven van Lanxiang nooit in een rechte lijn. Ze groeide op in een gezin met twee eveneens geadopteerde zussen en ouders die altijd open waren over hun verhaal. Toch merkte ze dat adoptie niet verdween. Ze zegt dat ze perioden had waarin ze het volledig wegduwde en vertelt dat ze dacht dat ze gewoon Nederlands was. “Ik heb een tijdje echt een periode gehad dat ik er niks mee te maken wilde hebben,” vertelde ze. Later veranderde dat. Ze noemt het “een thema dat in golven terugkomt” en merkt dat ze het nu niet meer kan negeren.
In haar puberteit zocht Lanxiang hulp omdat ze niet wist wie ze was. Ze beschrijft die periode als een tijd waarin het voelde alsof ze helemaal alleen stond. “Er zijn geen andere mensen zoals ik,” vertelde ze destijds aan haar psycholoog. Nu ziet ze dat die begeleiding niet aansloot, omdat adoptie daar geen plek had. Inmiddels werkt ze met iemand die wél in adoptie is gespecialiseerd, wat volgens haar helpt om patronen beter te begrijpen.
Adoptie speelt vooral mee in hechting en relaties. Fysiek contact met haar ouders vindt Lanxiang moeilijk en emotioneel binden gaat niet vanzelf. In vriendschappen kan de angst om verlaten te worden weer opspelen. “Ik ga dan alles voor je doen zodat je mij niet verlaat,” zegt ze hierover. Door erover te praten en passende hulp te zoeken probeert ze te begrijpen waar die reacties vandaan komen.
Ook vragen uit haar omgeving hebben invloed. Lanxiang begrijpt nieuwsgierigheid, maar noemt sommige vragen pijnlijk, vooral omdat ze vaak terugkomen. Voorbeelden zijn hoe het is om geadopteerd te zijn, waarom iemand geen biologisch kind krijgt of waarom zij er anders uitziet dan haar ouders. Ze benadrukt dat zulke vragen niet alleen voor haar gevoelig zijn, maar ook voor haar ouders. Daarnaast blijft de vraag waar ze “echt” vandaan komt terugkomen. Wanneer ze zegt dat ze uit Amsterdam komt, hoort ze soms alsnog “maar waarvandaan”. Voor haar laat dit zien dat afkomst en woonplaats door elkaar worden gehaald. Corrigeren doet ze alleen wanneer er een langdurige relatie is met iemand, omdat het anders te veel van haar vraagt.
Toch zijn er onderdelen van haar achtergrond die ze koestert. Lanxiang vertelt dat haar officiële naam, Lanxiang, is bedacht door het kindertehuis en “de geur van de orchidee” betekent. Ze waardeert dat haar ouders ervoor kozen die naam te behouden. Over haar verjaardag vertelt ze dat de datum is gebaseerd op een schatting en dat het ook een andere dag kan zijn. Wat haar vroeger raakte, was dat leeftijdsgenoten op Moederdag konden vertellen op wie ze leken, terwijl zij dat niet kon.
China bezocht Lanxiang meerdere keren als kind. Nu wil ze opnieuw terug, deze keer als volwassene, om dingen af te ronden en een plek te geven. Eerst wil ze beter begrijpen wat adoptie voor haar betekent, daarna staat ze open voor het leren van de taal of het verdiepen in de cultuur. In de afgelopen jaren werd duidelijk dat veel van haar gedachten over eigenwaarde aan adoptie zijn verbonden. Ze vertelt dat ze lang dacht dat ze zichzelf moest bewijzen. “Ik moet perfect zijn, dan mag ik blijven.” Ze begrijpt inmiddels beter waar die gedachte vandaan komt, ondanks dat ze weet dat maatschappelijke omstandigheden destijds een rol speelden.
Voor andere geadopteerden heeft Lanxiang een duidelijke boodschap. Je staat er niet alleen voor. Veel mensen herkennen dezelfde zoektocht en iedereen volgt daarin zijn eigen tempo. Het ontdekken van wie je bent mag tijd kosten en dat proces hoef je niet alleen te dragen.
